Mission Beach - Licuala Lodge

Mission Beach was op ons gemak zo'n 2,5 uur rijden, dus dat viel reuze mee. En ook hier wachtte ons weer een leuke b&b met een bijzondere tuin, maar daarmee hield de overeenkomst met onze vorige accommodatie wel op. Op Magnetic Island was onze verblijfsruimte bijzonder ingericht en bijzonder ruim geweest, maar stond ons ontbijtje (niet altijd even compleet) al  's middags klaar in de koelkast.  Onze gastvrouw en -heer hebben we daar na de eerste ontvangst niet meer gezien behalve 's morgens vroeg in haar tuin met een verwarde haardos, in nachthemd en kaplaarzen om de kippen te voeren; 's avonds zagen we het kruintje van zijn haardos als hij de tuin water gaf. Dat gaf ons als gast trouwens ook veel vrijheid.
Op onze nieuwe locatie hadden we de laatste kamer op een rij van vier met een zitje op de veranda. Prima voor elkaar en helemaal leuk, maar niets bijzonders. Hier was echter een grote gemeenschappelijke huiskamer en veranda, waar het gezellig ontbijten was met andere gasten, terwijl Mick en Sue (ja, net als bij Crocodile Dundee) ons in de watten legden met een heerlijk vers ontbijt met zelfgemaakte vruchtenyoghurt, zelfgebakken brood en onweerstaanbare notencake. Hoewel er een gemeenschappelijke keuken is, hebben we hier niet zelf gekookt, maar we hebben ons wel een keer de pizza van Sue goed laten smaken. Superpizza en één is echt voldoende voor 2 personen!

Nadat we hartelijk ontvangen waren door Mick en we ons geïnstalleerd hadden, hebben we het dorp wat verkend en een poosje heel relaxed op het strand gelegen. Licuala Lodge ligt iets van de kust in een ruim opgezette woonwijk op nog geen 5 minuten rijden van het dorp. Mission Beach is een aardig kustdorp, zonder hoogbouw, zonder pretenties maar met een behoorlijke keuze aan bars en eettentjes. Romantische eetgelegenheden zijn we de afgelopen week nog nergens tegengekomen, maar aan stoere eettenten, pubs en eenvoudige eetlokalen is geen gebrek. Dit is Australië. Je kunt je trek bevredigen met fish and chips, velerlei (goede) burgers en steaks, maar niet zelden kun je je ook laten verrassen door een eigen recept en een gevarieerde maaltijd (ook vega). Mission Beach Tavern blinkt niet uit in gezelligheid met zijn enorme televisieschermen, gokoverzichten en biljarttafels, maar buiten op het terras hebben we een heerlijke garnalen- en dito inktvisschotel geproefd.

Mick heeft erg veel werk gemaakt van zijn tuin, met als resultaat een aaneenschakeling van stapelmuurtjes, paadjes en pergola's, watergeulen en bruggetjes met een bonte mengeling van planten en bloemen. Tal van vogels, vlinders en andere insecten vinden het hier goed toeven.
De volgende dag heb ik een poosje de tijd genomen om in Mick's tuin rond te kijken. Vanaf onze veranda hadden we trouwens ook al veel plezier van het uitzicht en zagen we de vogels af en aan vliegen naar de struiken in de buurt. Een bruine honeyeater en onze vriend de noisy friarbird, die we ook op Magnetic Island hadden gezien.

Lewin's honeyeater - denk ik: met de gele tekening bij de snavel en achter het oor.

Ik meen ergens gelezen te hebben dat dit de enige soort sunbird in Australië is: de olive-backed sunbird ofwel yellow-bellied sunbird. Het mannetje heeft een fraaie blauwe borst.

Vlinders zoals de oranje Bush-brow en een soort dikkopje behoorden eveneens tot de vaste tuingasten. In de struiken was een fors web met enkele van de makers erin, de bomen achter de tuin hingen vol met de overtreffende trap.

In de bomen houden zich ook grote groepen van deze vinken op, om precies te zijn: chestnut-breasted mannikins. Maar Mick heeft ook een voederplateau bij de ingang van de tuin en daar komen ze ook in grote getale op af. Mooie vogeltjes met die prachtig bruine kleuren. De vrouwtjes zijn iets lichter dan de mannetjes.

De bush-stone-curlew hebben we al vaker gezien, maar kijk toch eens wat een camouflagepak deze vogels hebben!

De bruine bandicoot behoort net als de kangoeroes tot de buideldieren. Het is ook een nachtdier.
Tijdens onze eerste avond zag ik dit exemplaar nog net van het terras het bos in schieten. Jammer dat zijn snuit niet helemaal op de foto staat, maar het is bij deze ene ontmoeting met deze soort gebleven.

Vanaf de veranda van onze kamer konden we van een prachtige zonsopkomst genieten. We waren weer vroeg op en de eerste ochtend werden we daarvoor beloond met een bezoek van een cassuarius, die doodgemoedereerd vanuit het bos de tuin kwam ingewandeld.  Toen de een verdween, kwam er nog een andere opdagen. "Charlie" en "Cassie" komen hier dan ook regelmatig, hebben we begrepen en laten zich gemakkelijk fotograferen.

Enige afstand houden is geboden en daarom stond ik op de trap naar onze veranda, waarnaast onze auto geparkeerd stond. Het is een oeroude vogelsoort die met zijn tijd is meegegaan, want Charlie (of was dit Cassie?) voelde zich bijzonder aangetrokken tot onze rode mobiel en tikte aan alle kanten op hem in. Ik stond zo dichtbij met mijn telelens dat een scherpe foto helaas niet mogelijk was, maar het was zo grappig. Onze vierwieler was echter niet te porren en gaf geen krimp. Het beest vertrok gedesillusioneerd weer de bosjes in. Even later kwam de andere kasuaris ook nog een kijkje nemen. De kam op de kop heeft wat schade opgelopen bij een vechtpartijtje. Overigens gebruiken ze vooral de poten met de vlijmscherpe nagels om hun positie te beslechten. Hoe dan ook, je moet deze beesten niet voor de voeten lopen als je zelf geen deukje op wilt lopen.

Hoewel ze ook wel op de golfclub of in andere tuinen rondlopen, op zoek naar het fruit waarvan ze leven, zie je ze voornamelijk in de bermen langs de weg of zelfs op de weg. Ondanks alle waarschuwingsborden en verkeersdrempels zijn het dan ook veel voorkomende verkeersslachtoffers. Wij waren blij met de mooie ontmoeting bij onze b&b, want hoewel ze in het noorden in verschillende streken (ook Atherton Tablelands) voorkomen, hebben we er geen meer gezien.