Grampians: Reeds Lookout, the Balconies en Clematis Falls (Halls Gap)

Ik zei het al: het voorjaar is een prachtige tijd om in de Grampians te zijn, omdat er dan zoveel planten (gaan) bloeien. Van sommige heb ik de namen kunnen achterhalen (hopelijk correct), omdat ik daar altijd wel nieuwsgierig naar ben, van vele echter (nog) niet. Op weg naar Reeds Lookout zagen we hoe talloze thryptomene struiken als een ijle witte sluier de bosbodem onder de eucalyptusbomen deden oplichten, op sommige plaatsen extra opgevrolijkt met de zonnige toets van pea-struikjes. Van beide zijn er verschillende soorten. Links de parrot pea (blad als naaldjes), rechts een common flat pea (blad als een driehoekje).

Het was rond het middaguur dat we bij Reeds Lookout aankwamen, maar misschien door het wat wisselvallige weer en doordat het nog geen hoogseizoen was, was het er niet druk. Vermijd de momenten dat de toeristenbussen komen, want dan zou het dringen geblazen zijn! Het uitzicht was dan ook spectaculair: over Lake Wartook, over de brede vallei en de bergketens onder de laaghangende wolken.

Vanaf Reeds was het ongeveer 1 km naar the Balcony over een effen, aangelegd pad door een bloemenweelde, die we nog niet eerder in die mate hadden gezien. Alsof we in een park liepen, maar dit zijn wel planten die hier thuishoren en die we ook elders in de Grampians hebben aangetroffen. En opnieuw, nu vanaf een andere kant, een grandioos uitzicht.

Grampians Fringe-Myrtle
(Calytrix sullivanii)

Verderop voerde het pad door het bos met een dichte onderbegroeiïng van struikgewas, langs lage rotswanden, die uit verschillende lagen bestonden, alsof ze speciaal voor ons gestapeld waren. Veel vogels trokken onze aandacht, maar waren niet gemakkelijk in beeld te vangen tussen het gebladerte en met beperkt licht, want de wolken schermden de zon volledig af en het miezerde wat. In de struik met de rode bloemsprietjes en het hulstachtige blad zie ik een Grevillea Steiglitziana - maar of dat klopt??  Langs het pad stonden tal van Parrot Pea struiken. De kleine vogel op de boomstronk kan ik niet thuisbrengen, de vogel onder is een black-faced-cuckoo-shrike

The Balcony, het uitzicht was beslist niet op z'n mooist onder en in de grijze wolken, maar desondanks fantastisch.

Op de weg terug naar de parking kregen we deze golden whistler in het oog, hij deed zijn naam eer aan.

Toen we eenmaal terug in Halls Gap kwamen, scheen de zon weer volop en hadden we nog gelegenheid voor een wandelingetje naar de Clematis watervallen. Het pad begint bij de sportvelden.

Het is een mooi pad om te lopen, door eucalyptusbossen, manshoge varens en tal van grassen, hier en daar een wattletree die ging bloeien....... Dat de waterval niet veel meer was dan een dun stroompje, deed er - zeker na de MacKenzie Falls - echt niet meer toe.

Nou ja, waterval........, die moesten we zoeken.

Op de heenweg hadden we al deze red wattlebird gezien, nu kwam hij terug met een lekker hapje voor het jong/de jongen in het nest.

In Halls Gap hoef je niet ver te zoeken als je kangoeroes wilt zien. In de ochtend en aan het eind van de middag, bevolken ze met z'n allen de sportvelden en daar zijn ze zeer benaderbaar, zoals we zagen.
Overigens is Halls Gap een aardig plaatsje met alle noodzakelijke en aangename voorzieningen, die het voor toeristen aangenaam maken. Maar in het hoogseizoen zou ik hier zelf niet graag komen vanwege de drukte.