Zuidkust: Tower Hill NP

Zoals gezegd hadden we op weg naar Port Fairy al het Tower Hill NP bezocht en na onze verkenning van Port Fairy en Griffiths Island besloten we nog een keer terug te gaan. Donkere wolken en Willy Wagtail sip voor zich uit starend, lieten we achter bij ons appartement en toen we een kwartier later Tower Hill bereikten, brak de zon weer door. We hebben beide keren een wandeling gemaakt door de lagere delen van het park.



Tower Hill wordt gevormd door de krater van een al lang uitgedoofde vulkaan. De krater heeft zich gevuld met water en in het kratermeer liggen eilanden. De settlers hebben in de 19e eeuw de hele omgeving volledig ontdaan van de natuurlijke vegetatie ten bate van landbouw en steenwinning. Dit ging zelfs nog door nadat Tower Hill in 1892 al nationaal park (het eerste van Victoria) was geworden. Pas in 1961 werd begonnen met een herplantingsproject, waarbij men gebruik maakte van een schilderij om vast te stellen wat de oorspronkelijke bomen en planten zijn geweest. Het zou een hele klus worden en niet alles leidde meteen tot succes, maar wij konden hier inmiddels een prachtige natuur met vele vogelsoorten en andere dieren ervaren.

Vanaf Princess Highway reden we de krater in, omlaag naar het water. We stapten even uit om van het uitzicht te genieten, enerzijds over het Tower Hill Lake, anderzijds keken we uit op fraai gevormde rotswanden en een weelderige vallei, die veel vogels trok.

Yellow-faced Honeyeater en grey fantail (grijze waaierstaart)

De entreeweg leidde over een dam door het meer. We hebben niet zoveel watervogels gezien, maar wel wat eenden, meerkoeten en een dodaars. De maskerkievit stond vooraan en drie purperkoeten staken met hun kruintje juist boven het gras. 

Van de parkeerplaats naar het picknickveld, waar een paar emoes slaperig lagen te zijn en zich weinig aantrokken van de mensen om hen heen. Op beide dagen was het trouwens niet echt druk.

Achter het sanitair gebouw verschool zich een kangoeroe (walibi?) met jong in de bosjes. Wij hadden inmiddels wel genoeg kangoeroefoto's, maar dit groepje mensen was nog helemaal enthousiast.

Een Rufus Whistler (Grijsrugfluiter)

We begonnen met de Lava Tongue boardwalk. Deze voerde als eerste door een moeras met veel riet en allerlei struiken en kruiden. Prachtig mooi. Een hagedis en veel vogels, zoals de mooie Red-browed finch (doornastrild - prachtvink), een wren-vrouwtje en een mooie waaierstaart met prooi.

Rob kreeg onze eerste koala in het oog in een typerende slaaphouding.

Weer een koala, dit keer heel wat actiever. Koala's eten het jonge blad van eucalyptusbomen (niet alle soorten) en hebben geen last van het gif dat dit blad bevat. Omdat het blad heel vezelrijk is en langzaam verteert, kan de koala volstaan met 4 uur eten en de rest van de dag slapen. Het is dus best bijzonder om de dieren actief bezig te zien. Over actief gesproken: tal van vogels fladderden aan alle kanten om ons heen, te actief dikwijls voor goede foto's, vooral de vele grijze waaierstaarten dartelden en stoeiden. Ook hier wrens (de Nederlandse naam is zo leuk als het vogeltje: ornaatelfje) en mogelijk een soort vliegenvanger(?) en bij onze tweede wandeling aan de andere kant van het bezoekerscentrum zaten een paar putters de distels uit te pluizen.

Naast de waaierstaarten was een andere veel geziene vogel de white-eye (witoog of wasoog), leuke vogeltjes die we veel in groepsverband zagen.

Zo sociaal, die white eyes..... je kunt natuurlijk jezelf poetsen, maar als je elkaar een snaveltje helpt is dat wel zo prettig. Hoe vergenoegd en voldaan zaten ze er tenslotte bij.

Op een plek niet ver van elkaar vonden we nog meer koala's, ook met kleintjes en dat was toch superleuk, temeer dat er van slaap ook hier weinig sprake was. Wij zochten voorzichtig een goed plekje om te fotograferen en hielden ons zo stil mogelijk. Misschien toch te onrustig? Ze klommen een paar takjes hoger.

Met hun lange gespierde lichaam en ledematen houden koala's zich in balans bij het klimmen. We konden goed zien hoe de poten met de scherpe nagels geschikt zijn voor het boomklimmen.

Zo kan het ook.

Veilig hoog. Wij besloten hen verder met rust te laten en toen het weer begon te regenen, zijn we naar huis gegaan. Het was mooi geweest.