Van Port Fairy naar Apollo Bay: Great Ocean Road

 Zaterdag 10 november 11°. De eerder voorspelde regen liet dit keer niet lang op zich wachten en dat was natuurlijk een beetje teleurstellend toen we bij ons eerste uitzichtpunt langs de Great Ocean Road aankwamen. Maar het was nog steeds een wow-gevoel waarmee we kennismaakten met deze fantastisch gekleurde en gebeeldhouwde rotskust. Gelukkig klaarde de lucht in de loop van de ochtend langzaam maar zeker op en brak zelfs de zon op gegeven moment een beetje door. Al met al leidden deze verschillende lichtomstandigheden tot een spectaculair kleurenspel.

 

Bay of Islands, gehuld in laaghangende wolken en regen. Je kunt -tig foto's van deze kust gezien hebben, maar de werkelijkheid was zelfs onder deze grauwe omstandigheden adembenemend. Ook deze beelden doen geen recht aan de werkelijkheid. Maar het zijn mooie herinneringen, met spetters en al.

Het zijn de winden uit Antartica die op deze kapen beuken en bij storm de golven kunnen opstuwen tot wel 30 meter hoog. Door de eeuwen heen zijn zachtere delen van het kalksteen afgebroken en zinkgaten ingestort. In het midden van deze foto is het resultaat van een aardverschuiving te zien, waarbij vele tonnen aan kalksteen in de zee verdwenen zijn. Dit is - volkomen onvoorzien - in 1997 gebeurd.
Deze kust heet ook niet voor niets de Shipwreck Coast.
Zo is bij Halladale Point in 1908 de viermaster Falls of Halladale in dichte mist op de rotsen gelopen.
En Loch Arch Gorge dankt zijn naam aan de klipper die daar in 1878 is vergaan.

De kliffen kennen een eigen, kwetsbare natuur, waar planten zich hebben aangepast aan de extreme omstandigheden;  hoe dichter bij zee, hoe lager de planten en vaak opzij groeiend; blaadjes die klein zijn, en wasachtig tegen zout of omgekruld aan de randen om zich te beschermen tegen uitdroging.
De zilvergrijze Cushion Bush bijvoorbeeld vormt compacte, ronde struikjes tegen wind en zilte nevel. Op hun beurt bieden planten en struiken voedsel en bescherming aan dieren; zoogdieren verstoppen zich tussen de dichte plantengroei en er huizen bijzondere vogelsoorten.
Bij de Bay of Martyrs zijn we de trappen afgedaald naar het strand, een mooie gelegenheid om de rotsen met hun verschillende lagen en kleuren eens van nabij te bekijken.

 

We hebben een korte wandeling gemaakt om nog wat meer te zien van deze kaap. Je kunt je toch voorstellen dat de schepen hier in de bruisende, kolkende golven vroeger te pletter konden slaan op de rotsen, wanneer de oceaan minder kalm was dan nu?

En als de zon even door de wolken piept, licht alles op. Prachtig!

De dag vorderde, wij vorderden op de Great Ocean Road en naarmate de faam van de uitkijkpunten toena, groeide het aantal bezoekers evenredig. Kortom: het was nog geen dringen, maar het werd wel drukker. London Arch - vroeger London Bridge - totdat de grootste overbrugging in 1990 instortte en er nog maar één boog overbleef. 

Een mooie omgeving met een beekje dat richting oceaan kabbelt. De Rufous Bristlebird hebben we niet gezien, wel de Singing Honeyeater (onder). Het bovenste vogeltje herken ik niet.

 

We reden verder, de weg daalde met een grote bocht naar het lager gelegen Port Campbell. De stad oogde vriendelijk en levendig en is ideaal gelegen voor wie wat langer van de Great Ocean Road en omgeving wil genieten. Een korte stop bood ons de gelegenheid om wat boodschappen te doen voor ons verblijf in Apollo Bay.
Loch Ard Gorge en meer nog de Twaalf Apostelen zijn goed voor busladingen toeristen.
Dat was aanleiding om bij Loch Ard Gorge eerst de wandeling naar de Razorback te maken.

 

Eerlijk gezegd heeft de Razorback nog meer indruk op mij gemaakt dan de Twelve Apostels.
Het is een geheel vrijstaande rots met scherpe randen en bulten. Deze zijn ontstaan zijn door de nevel die door de wind wordt verspreid, waarbij kleine stukjes rots zijn verhard terwijl zachtere delen zijn geërodeerd. Prachtige vormen en kleuren onder de nog wat aarzelende zon, een magnifiek schouwspel!

 

Van de 54 opvarenden van de Loch Ard hebben alleen de scheepsjongen Tom Pearce en de Ierse Eva Carmichael, die met haar familie ging emigreren, deze veilige baai bereikt en de schipbreuk overleefd. Het is een boeiend verhaal en samen met het natuurschoon goed voor vele toeristen, die zichzelf en elkaar graag op deze historische plaats vereeuwigen.

Verrassing in het struikgewas naast het pad: een echidna! Hoewel lastig in beeld te krijgen, waren we wel heel blij met deze ontmoeting. Maar de echidna zouden we daags hierna nog eens op ons pad vinden, letterlijk, en beter. Wij gingen verder naar de Twaalf (ooit) Apostelen. Een enorm parkeerterrein en bezoekerscentrum gaan vooraf aan de wandeling naar de uitkijkpost. Die wandeling maakten we niet alleen, maar eerst genoten we nog even van flora en fauna op het pad voor de kaap. De uitgebloeide aren van de grass-tree, een soort pimpernel en andere aardige roze bloemen trokken mijn aandacht, maar vooral een paar mooie nerveus rondfladderende, dan weer tussen het gras rustende vlinders. Het waren parende Australian Grapevine moths (Phalaenoides glycinae) (Met dank aan de fb groep Vlinders / Butterflies and Moths voor de determinatie!).

Het was prachtig, maar soms dringen geblazen. Er zijn mensen die geen stap voor iemand opzij doen of - sterker nog - zich niets ontziend voor anderen dringen om maar de mooiste foto te maken - vaak van zichzelf. Wij zullen er nooit aan wennen, maar we hadden deze bijzondere plaats niet willen missen!

Het was inmiddels 3 pm. Tijd om verder te rijden.