Grampian Pioneer Cottages, kangoeroes, papegaaien en ander gevogelte

Ook hier kwamen we weer in een unieke accommodatie in een geweldige omgeving. De Pioneer cottages zijn door de oorspronkelijke eigenaars Robert en Jackie Webb eigenhandig gebouwd uit gerecyclede materialen. Inmiddels is de locatie door een jonger echtpaar overgenomen. Op de website staat het hele verhaal. In onze cottage vonden we een map met alle details van ons huis. Van tafelpoot en wasmeubel tot het deurslot en de stenen, waarnaar onze Mudbrick Cottage was vernoemd, het is allemaal bij elkaar gezocht en verwerkt in deze stoere blokhut. De originele wallpaper was in Melbourne gevonden door een electricien die op het terrein aan het werk was. Authentiek!
Rondom ruimte, weiden en velden, naast ons de dierentuin! Vier cottages op een terrein, waar in Nederland een paar honderd gasten in een bungalowpark op gehuisvest worden! Australië is toch echt anders! En wat denk je, rondom onze blokhut scharrelden bijna binnen handbereik - tot op het terras - de supurb fairy wrens, waar ik op Kangaroo Island zoveel moeite voor had moeten doen om die in beeld te krijgen.
Naar de Australian Magpie hoefden we ook hier niet te zoeken, alom aanwezig. We hebben een stukje van het terrein verkend. In de weiden aan de voet van de heuvel, waar een bos van varens het wetland verraden, luierden en graasden kangoeroes. Onze gastheer zei dat als we ons rustig bewogen en wat afstand hielden, dat ze dan wel zouden blijven. We zouden merken dat zoveel omzichtigheid niet eens nodig was.

Het was zulk heerlijk weer en we genoten van de mooie omgeving in de namiddagzon. We hebben een glaasje gedronken in de centrale "schuur"en later ook daar gebarbecued en gegeten. Maar eerst ben ik voorzichtig met de camera naar beneden geschoven om de kangoeroes een poosje te observeren. Het was niet alles pais en vree, spel en plezier wat de klok sloeg. Er liep een zeer opgewonden en opdringerig mannetje rond en er werd ook een robbertje gevochten. Dat ging niet zachtzinnig toe.

En er werd wat afgekrabd......

Opnieuw drong de herinnering aan Kangeroo Island zich op toen we de mooie roze gallahs in kleine groepjes zagen fourageren. Ook de grote gele kuifkaketoe, die we sinds Noosa niet meer gezien hadden, kwam hier weer in beeld. Maar het meest in het oog én in het oor springend waren toch de long-billed corella's.

Want had ik eerder gezegd dat het hier zo rustig was? Dat klopt, behalve wanneer deze papegaaiensoort in honderdtallen in de weiden landde of en masse uit de bomen opvloog. Het is een middelgrote, ietwat gedrongen kaketoe met een korte staart en een lange bovensnavel. Het wit van de vogel wordt opvallend onderbroken door het fel roze-rood boven de snavel en rond de hals, maar bij opvliegende vogels zie je ook een vleug van citroengeel onder de staart en de vleugels. Vooral aan het eind van de middag en bij zonsondergang bevolkten ze met honderden de weiden en bomen langs het weggetje voor ons huis. Oorverdovend!
Ik moet zeggen dat ik het minstens zo spectaculair vond als de kangoeroes.

Maar goed, de kangoeroes bleven leuk natuurlijk en zoveel afstand hoefden we niet te houden, want ze kwamen vanzelf wel boven om tussen de huisjes door naar de weiden aan de andere kant te gaan. Daarvoor moesten ze wel een prikkeldraadafscheiding overwinnen - tussen de lijnen door of erover heen. Soms leidde dat tot een aarzelende opstopping en zeker als er volle buidels in het spel waren. Terecht, zo bleek uit een karkas dat we ergens anders in de draden hebben zien hangen. Maar soms sprongen ze er ook zonder bedenken vlot overheen.

 

Op een van onze dagen ontdekten we nog een andere papegaaiachtige: de crimson rosella. Ze komen in de vochtige oostelijke en zuidoostelijke gebieden van Australië voor, maar dit zou de enige plaats zijn, waar wij ze hebben gezien. 

Ah, en hoe vertrouwd tussen dit alles waren dan de kippen, die graag op ons stoepje bivakkeerden in de hoop een lekker graantje mee te kunnen pikken. Kortom: geen klagen en genoeg leven in de brouwerij!