Sunshine Coast, Peregian Beach

Vroeg op, early breakfast en om 7 uur lagen we keurig op schema met onze afscheidsgroet van Red Mill House. Van Daintree naar Cairns airport is 110 km, zonder oponthoud 1,5 uur rijden. We hebben er iets langer over gedaan en zo nog kunnen genieten van de mooie Captain Cook Highway. Voor Cairns remde de ochtendspits ons af, maar met tanken, auto inleveren en inchecken waren we ruim op tijd voor onze vlucht van 10.40am. Twee uur later zagen we Brisbane onder ons. We kennen mensen, die Brisbane een heel leuke stad vinden, maar meer dan dit en van de snelweg naar het noorden zouden wij er niet van zien. Ons doel was het dorpje Peregian Beach, niet ver van Noosa aan de Sunshine Coast. 127 km over de M1 (gedeeltelijk tolweg). Wij hebben er ongeveer 2 uur over gedaan, een nogal saaie rit. Vroeg op, toch altijd wel een beetje spanning van het reizen, het inwisselen en weer ophalen van de auto, een vreemde omgeving - links rijden was geen probleem voor Rob maar het vergt toch iets meer inspanning - we waren blij toen we bij de Retreat Beach Houses, iets voorbij het dorp, aankwamen. Retreat Resort bleek een kleinschalig park met ruime vakantiehuizen. Wat

een geweldig huis hadden we ook hier weer, een groot familiehuis! Beneden was het slaap- en sanitairgedeelte met een overschaduwde veranda voor de slaapkamers en in de gang een washok met alle toebehoren. De trap naar boven bracht ons in een ruime living met grote eethoek en keuken. Geen geserveerde ontbijtjes meer, maar wel een grote keuken en alle faciliteiten en comfort om een paar dagen samen te relaxen. We moesten wel eerst wat boodschappen doen in het nabijgelegen winkelcentrum, want na onze vliegreis hadden we niets meer in voorraad. Wat is er daarna heerlijker dan om op het grote zonnebalkon van een hapje, een koel wijntje, de rust en de vogels om het huis te genieten? Ze zaten voor onze neus: de bruine honingeters en de veelkleurige regenboog lories.

In Cairns zat een familie black butcherbirds in de tuin, deze zwart-witte badgast lijkt me een grey butcherbird.
Onder de huizen scharrelden de Australische kalkoenen rond.


Achter ons huis om was een paadje naar het openbare bospad dat naar het strand leidde. Aan de ene kant van het pad was het "droge" bos, aan de andere kant stroomde een beekje met een weelderige vegetatie van allerlei varens, grassen, rietsoorten, kruiden en andere waterminnende planten. Waar de wortels het water kunnen bereiken groeiden bomen als de broad-leaved paperbark met hun prachtige stammen.

De Macaranga tanarius is een pionierssoort, die bestand is tegen zilte zeewinden en veel voorkomt in de regenwouden van de kustgebieden; ook daar waar gekapte bossen opnieuw tot leven worden gebracht. Mooie bomen met hun ronde bladeren en fijne bloemetjes, die talloze insecten aantrekken. Ook veel vogels voelen zich thuis in deze omgeving o.a. de kleine silver- of white-eyes. Zeer beweeglijk tussen het gebladerte, lastig te fotograferen.

Crinum pedunculatus ofwel de Swamp lily is een bolgewas (verwant aan narcissen) en  komt van nature in de getijdengebieden langs de oostelijke kust van Australië voor. Rijkelijk aanwezig, maar niet van nature, zijn echter onkruiden zoals de ground asperagus, de gele Singapore daisy en het para grass, die hier uit het huistuinafval of verspreid door o.a. vogels zijn terechtgekomen. Het zijn weinig kieskeurige planten, die de oorspronkelijke vegetatie gemakkelijk verdringen. Dat gaat vervolgens weer ten koste van dieren, zoals wallabies, die daarvan afhankelijk zijn. Daarom wordt er hard aan gewerkt om deze onkruiden te verwijderen, maar dat is een klus die nog niet is voltooid zoals we konden zien aan de nog weelderig aanwezige asperagus en gele margrietjes.

Coastal Banksia is een boom met leerachtig blad en een fraaie bloeiwijze, waarvan de nectar voor sommige vogels aantrekkelijk is. Deze bomen horen in de kustgebieden thuis, maar verspreiden zich eveneens zo gemakkelijk dat ze andere planten kunnen verdringen. De casuarina is een andere boom die op vele plaatsen langs de tropische en subtropische kusten is te vinden. Ze lijken een beetje op naaldbomen en ze hebben ook kegelvormige vruchten, maar de afhangende "naalden" voelen veel zachter en zijn lang en soepel. De bomen nemen veel water op en schijnen met hun wortelstelsel mee te werken aan de erosie van de zandduinen. Dat doet wat mij betreft niets aan hun schoonheid af. Op Magnetic Island tijdens onze lagune-strandwandeling vond ik deze bomen al prachtig.

Op de rand van bos en duin stonden nog een paar lelies, maar op de grenzen van bos en duin en strand veranderde de vegetatie.  De kreek met door tannines roodbruin gekleurd water en met de uitgeslepen oevers vormde op zijn beurt boeiende patronen. In een volgend blog wat meer over alles op en rond het strand. Voor de kennismaking met het bos, de beek en het strand hebben we gedurende ons 5-daags verblijf de tijd genomen, maar we hebben ook bijzonder genoten van het strand, de ruimte en de rust zo binnen handbereik van ons huis.