Kangaroo Island: Kingscote, Pelican Bay en American River

Na ons dolfijnenavontuur zijn we nog naar het oude Kingscote gegaan, hét centrum van bedrijvigheid op KI. Nou, stel je daar maar niet teveel van voor, maar wij vonden in het Ozone restaurant aan de baai een plek waar we even lekker konden lunchen. Daarna hebben we nog wat rondgelopen. Vlak langs het strand zagen we een rog zwemmen en verderop naar de pier lag een zeeleeuw (of zeehond?) zorgeloos te dobberen in het ondiepe water.

In de struiken van het parkje ontdekten we verschillende vogels, o.a. een groepje silver-eyes, prachtige citroengeel/grijze vogeltjes met een ring van witte veertjes rond de ogen, maar zo rap in de weer in het dikke struikgewas, dat ze bijna niet te fotograferen waren. Dat gold ook voor de vogeltjes die ik als fairy wrens zou leren kennen. Hier verraste het felle blauw van het mannetje me voor het eerst, maar hij verdween steeds op de grond tussen de takjes. We zouden de superb fairy-wren later nog tegenkomen.

 
Vanuit Kingscote naar onze hoek van het eiland, passeer je Pelican Bay. We hadden nog een halve middag om daar een kijkje te nemen en dus sloegen we af naar American River.

Het dorp bestaat voornamelijk uit bungalows, waarbij we regelmatig het bordje B&B  zagen staan. Bij een grasveld en strandje met allerlei voorzieningen zoals een aanlegsteiger voor bootjes en een bbq hebben we het plaatselijke wildlife gezocht. Veel zwarte zwanen, een Australische witte ibis, eenden en een white-faced heron

 

In een zijstraat, wat hoger, stonden veel bottlebrush en nog andere bloeiende struiken. Dat is een walhalla voor honingeters. Deze red wattlebird bevond zich hier met meerdere soortgenoten. De New Holland honeyeater was al een bekende voor ons. Op een uitvergroting zag ik hoe zijn snavel geel van  het stuifmeel was. Ook onze grote vriend in de regenboogtrui was weer van de partij, maar er waren nog andere papegaaiachtigen die hier volop leven in de brouwerij brachten, een witte soort.

En hier zag ik ook de kleine blauwe flits weer - als in Kingscote, maar nu in veelvoud. Ze ritselden door de bosjes, fladderden nerveus heen en weer en kropen overal waar ik ze niet behoorlijk op de foto kon vastleggen, hoe ik me ook in bochten wrong.  Dus ondanks het lelijke prikkeldraad ben ik blij met dit stiltemomentje van de superb fairy-wren. De vrouwtjes zijn twee tinten grijsbruin, maar hebben een ijsblauwe staart en opvallend oranje/roestbruine snavel en wenkbrouwstreep. Deze hipten vooral over straat en in het gras langs de weg, net zo snel en beweeglijk als de mannetjes. Het hangende vogeltje heb ik (nog) niet thuis kunnen brengen, maar is een teken dat hier op vogelgebied heel wat te beleven valt. Voor ons werd het evenwel tijd om naar de Kona terug te keren. Maar niet zonder een nieuwe papegaaiensoort, die zich hier in grote groepen en met veel kabaal manifesteerde in de lucht, in de bomen, op de daken: little corella's, nagenoeg geheel witte papegaai, met een blauwe ring rond het oog en een heel klein beetje roze bij de snavel. Onder de staart een hint van heel licht citroengeel.