Vanaf Circular Quai vertrekken tal van veerboten, die vele delen van de stad met elkaar verbinden. De baai van Sydney vormt een wezenlijk onderdeel van de stad en het is leuk om de skyline vanaf het water te zien. Zo passeerden we op weg naar Cockatoo Island ook Pier One en navolgende werven in Walsh Bay, waar we op onze wandelingen niet geweest zijn.
Cockatoo Island kwam in zicht en we deden weer een stapje terug in de tijd naar de beginperiode van Sydney, want dit eiland is in 1839 in gebruik genomen als strafkamp. De overheid zat in die tijd in zijn maag met veroordeelden die in de kolonie opnieuw in de fout waren gegaan en die men elders niet meer wilde hebben. Bovendien groeide zowel bij de marine als de toenemende scheepvaart de behoefte aan een droogdok en reparatiewerkplaatsen. Dwangarbeiders zijn goedkope werkkrachten. Zo kon het eiland een tweeledig doel dienen en bovendien lag het in de nabijheid van Sydney Cove, de werven en opslagplaatsen.
Het begon met het afgraven van het kalkzandsteen zowel voor het maken van hun eigen behuizing als voor andere doelen op het vasteland. In 1847 zette een flinke lading buskruit de start in van het droogdok, maar het verdere graafwerk was handwerk voor de gevangenen. Ze kregen weinig voor het zware werk terug, dus erg hard werd er niet gewerkt en het zou tien jaar duren voor het dok klaar was. Het zou nog een aantal keren worden uitgebreid en aangepast voor modernere schepen en zo tot in de 20e eeuw dienst doen. Tot 1991 is de scheepswerf van Cockatoo Island gebruikt voor het onderhoud en het ontwerpen en bouwen van schepen. Nu staat Cockatoo Island op de Werelderfgoedlijst en zijn geïnteresseerden en toeristen welkom. Informatiepanelen, een audiotour, maar ook de website doen naast deze tastbare geschiedenis van heropvoeding en scheepsbouw verhaal van het boeiende verleden van Cockatoo Island. |
| Tool room and toolstore for the dockyard |
 |
| Tunnel gebouwd tijdens WOII o.a. als schuilplaats tegen bombardementen. |
De meeuwen nu hebben meer ruimte voor hun nestje dan de gevangenen destijds. In 1842 woonden er 323 veroordeelden en later zelfs 500, een overbevolking op een capaciteit voor 300 mensen. Vooral in de slaapbarakken verbleven ze opeengepakt met een gebrek aan behoorlijke ventilatie en slechte voorzieningen. Later kwam er een gebouw bij. In 1869 werd de gevangenis gesloten. Daarna werden de voorzieningen gebruikt voor de (her)opvoeding van alleenstaande en ontspoorde meisjes. Vanaf 1888 zou het complex evenwel weer als gevangenis dienst gaan doen voor zowel mannen als vrouwen.
Bezoekers kunnen hier tegenwoordig desgewenst comfortabeler logeren in het Biloela House of in een van de gereedstaande tenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten